Posted by on mei 5, 2021

Mijn tweede boek is bijna af!

Het is nog vroeg als ik ontwaak uit een intense droom. Zo’n droom die je nog een tijdje bezighoudt en in je lichaam blijft zitten. Ik vermoed dat ik wakker werd van mijn versnelde hartslag, leg mijn hand op mijn hart en haal een paar keer diep adem. De droom glipt al weg en ik klamp mij vast aan de beelden en flitsen die mijn geheugen nog bevat. En daar, in het donker van een hele vroege ochtend, vallen vele puzzelstukjes in elkaar. Ik hoopte er al op. Het moment is daar, want ineens weet ik het: het einde van mijn tweede boek!

Het gevoel van hoop horen terwijl je leest? Luister je mee?

Been there, done that!

Wat ik hierboven heb omschreven, gebeurt regelmatig. Bij de voltooiing van mijn eerste boek ‘Insula’ gebeurde dat ook regelmatig. Ik was in het schrijfproces halverwege het boek toen ik uit het niets wist hoe het zou eindigen. Misschien klinkt je dat vreemd in de oren, je zou verwachten dat een auteur weet waar het verhaal heen gaat. In mijn geval werkt dat net wat anders: ik schrijf wat het verhaal vertelt. De beste metafoor die ik kan aangrijpen om het te verduidelijken, is dat je een knot wol koopt waarvan je weet dat de draad uit verschillende kleuren bestaat. Je zoekt het beginnetje en gaat aan de slag met breien met de kleur blauw. Langzaamaan ontstaat het patroon, het rolt uit je vingers. Je komt in een cadans waarbij je niet hoeft na te denken over wat je aan het doen bent, het gaat vanzelf en stroomt uit je vingers. Tot ogenschijnlijk uit het niets de draad van kleur verandert, waardoor het breisel een heel andere uitstraling en dynamiek krijgt.

Zo gaat het schrijven bij mij. Ik begin bij het begin en laat me leiden. Ik schrijf zolang het stroomt, de draden van het verhaal vloeien via mij naar het scherm. Althans, totdat ik een knoop tegenkom.

In de knoop

Tja, het hele proces stagneert dan en is er altijd een reden voor. De ene knoop is zo ontfutseld, de andere vraagt meer tijd, aandacht en genegenheid. Sommige knopen komen door het verhaal. Ze kondigen aan dat het in een ander vaarwater komt en daar kan ik dan nog niet goed bij. Echter, de laatste 1,5 jaar zijn de knopten te relateren aan grote gebeurtenissen in mij en om mij heen.

Eind 2019 kregen twee mensen die mij erg dierbaar zijn allebei verschrikkelijk nieuws: er werd bij hen kanker geconstateerd. Ze belandden halsoverkop in een achtbaan van onderzoeken, ziekenhuisopnames, operaties, chemokuren en bestralingen. Ze worstelden met onmacht en klampten zich vast aan hoop op genezing. Dat werd hun focus. De schrijver in mij verkrampte… en zocht naar hoop.

Wat volgde was een virus dat zich over de hele wereld verspreidde, het leven op straat verstilde en opnieuw een onwerkelijke realiteit op ons afvuurde. Ineens waren we allemaal zoveel mogelijk thuis, waren de schappen in de supermarkt leeg, ziekenhuizen stroomden vol en de scholen werden gesloten. Velen raakten besmet en moesten moeite doen om hun lichaam van zuurstof te voorzien. Mijn adem stokte. De schrijver in mij verkrampte… en zocht naar hoop.

Schrijven is als ademen

Het klinkt wellicht wat dramatisch, toch is het waar. Als coach vraag ik aan cliënten wat voor hen zuurstof is: wat hebben zij nodig voor zichzelf, wat geeft hen ademruimte? Voor mij is dat schrijven. Het is als ademen.

Pas aan het einde van de zomervakantie begon het weer te stromen. De wereld kon iets vrijer ademen en ik ook. Ik schreef door tot de wol opraakte. Eenmaal thuis lukte het om door te schrijven, echter niet zo soepel en vloeiend.

Vervolgens werd mij letterlijk de adem benomen; een flinke verkoudheid sloeg door in een longontsteking. Toen ik daarna opkrabbelde, werd de tweede lockdown aangekondigd en weer werd de wereld een stukje kleiner. We kregen de sleutel van ons huis in Zeeland en er volgde een periode van intensief klussen in Zeeland en inpakken in Rotterdam. Gelukkig kregen mijn twee dierbaren goed nieuws, de behandelingen hadden effect en ze werden kankervrij verklaard.

Uit de knoop

Eenmaal verhuisd, kwam na een paar weken de rust terug. Ik stond met mijn voeten in zee en voelde de inspiratie weer komen. Blogs had ik doorlopend kunnen schrijven, maar het verhaal over Efra komt uit een andere bron en die ging (eindelijk!!) weer open. Ik begon te schrijven en kwam weer in het ritme, het verhaal kwam als een verloren melodie tot leven.

Als een tierelier!

In een door dromen ingefluisterde vorm van zuiver weten zag ik begin deze week hoe het vervolg op ‘Insula’ moest gaan eindigen. Mijn agenda was rustig en ik schreef en schreef en schreef. Hoop stroomde uit mijn vingers en werd de rode draad van dit tweede boek. Met iedere letter die ik typ, stuur ik hoop de wereld in: voor jou en voor mij. Er huist hoop in de wereld: in jou en in mij.

Het motto van het tweede deel in de epic fantasy serie ‘Het Boek van Efra’ luidt dan ook:

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is ‘Met-lege-handen-en-een-gevuld-hart-keek-ik-hoop-in-de-ogen-Hoop-keek-terug-en-zag-zichzelf.’-Efra-Kalan4-1024x1024.png

Nog even en dan is het af…

Meer weten?

Ik snap dat je al lezende nieuwsgierig bent geworden naar mijn eerste boek ‘Insula’. Je kunt het hier bestellen!

Posted in: Blog