Posted by on maart 25, 2020

“There’s always room for a story that can transport people to another place.”

J.K. Rowling

Er wordt mij weleens gevraagd waarom ik een boek heb geschreven. Of het mijn doel was een best-seller te schrijven en een eiland te kunnen kopen om daar vervolgens nog meer boeken voort te brengen. Nou… niet bepaald. Ik was me ervan bewust dat het schrijven en zelf uitgeven van een boek voor de meeste auteurs een flinke investering is in tijd, aandacht, energie, liefde, financiën en relaties. Natuurlijk heb ik af en toe een stiekeme fantasie over wat ik zou zeggen als ik een prijs zou winnen voor mijn schrijfwerk, of hoe ik mijn leven vorm zou geven als ik met schrijven mijn inkomsten kan vergaren. En voelde ik mijn hart een sprongetje maken toen een buurvrouw haar boek kwam ophalen en zei dat ze het heel gaaf vond om dichtbij de volgende J.K. Rowling te wonen. Tja, het zou inderdaad een hele gebeurtenis zijn voor ons mini-dorp in Rotterdam-Noord. In het kader van de wet van de aantrekkingskracht sta ik open voor zulke ontwikkelingen en in de tussentijd ben ik erg gelukkig met het leven dat ik leef en de verhalen die ik mag vertellen.

Waarom dan toch?

Dan rest nog altijd de vraag waarom ik een boek heb geschreven. Om eerlijk te zijn geniet ik enorm van iedere reactie die ik op het eerste boek ontvang. Of het nu gaat om de omslag, het schrijfproces an sich of de verhaallijn, ik verwelkom dit met open armen. Hoe groot of hoe klein dan ook, onderschat alsjeblieft niet hoe blij een auteur wordt van feedback. Ook opbouwende reacties zijn van grote waarde en neem ik mee in het schrijven van het volgende boek. Er zijn berichtjes van lezers die recht mijn hart in gaan en me ontroeren. Zo zijn er lezers die door het verhaal van Efra worden geïnspireerd in hun persoonlijk proces, lezers die raakvlakken zien bij één van de personages en meegevoerd worden op een stroom van herkenning en dan is er de reactie die ik gisteravond ontving en die tevens aanleiding is voor dit schrijven. Nu, een dag later, schiet ik nog vol als ik eraan denk en ik geloof dat het voor ieder van ons goed is om bewust te worden van wat er nu gaande is. Dus toch een lijntje naar de huidige situatie met het coronavirus, maar vanuit een invalshoek die je in je oren mag knopen.

Blinkende kranen en spelling

Sinds de maatregelen verder zijn aangescherpt, liggen alle activiteiten vanuit mijn coachpraktijk voorlopig stil. Mijn cliënten geven de voorkeur aan persoonlijk contact en workshops worden vooruitgeschoven. Iedereen probeert te landen in een unieke situatie en zoekt naar een weg om er enige rust in te vinden. Sinds twee dagen ben ik dus fulltime huismoeder en thuisjuf. De keukenkastjes zijn blinkend schoon, ik kan mijn spiegelbeeld zien in de kraan en vond tijdens het schoonmaken oorbellen en andere hebbedingen die ik al een tijdje kwijt was.

In de ochtend ben ik thuisjuf en probeer ik onze kinderen zo goed mogelijk te helpen bij het huiswerk dat zij van school hebben gekregen. Deels op papier, deels online, instructievideo’s op YouTube, het is even zoeken. Gisteravond wisselde ik ervaringen uit met een bevriende moeder van school. Zij en haar man hebben allebei volop werk te doen en combineren dat met de zorg voor twee nu niet-schoolgaande kinderen. Deze moeder is ‘Insula’ aan het lezen en op het schoolplein praat ze me altijd bij over het deel van het verhaal dat ze op dat moment aan het lezen is. Ze nadert het laatste hoofdstuk en vanwege de reacties die ze op de Facebookpagina van ‘Het Boek van Efra’ heeft gezien, wil ze niet dat het verhaal eindigt. Ik geniet altijd van onze contacten, maar gisteravond kwam hier een flinke verdieping in die me diep geraakt heeft.

De boom

Ter introductie: sinds mijn vroege jeugd mediteer ik en als ik in een visualisatie naar een veilige plek ga, is dat altijd dezelfde plek in het bos waar ik als kind kwam. Mijn fantasie heeft daar vervolgens een magisch laagje overheen gelegd en zo ontstond de veilige plek van Efra.

De moeder vertelde dat ze sinds de corona-situatie haar werk in de supermarkt totaal anders beleeft. We hebben het hier over een vrouw die altijd voor anderen klaar staat, graag een helpende hand uitsteekt en met beide benen op de grond staat. Ik zie helemaal voor me hoe ze klanten welkom heet, ze door de winkel loodst en zelfs de kleinste producten feilloos weet te vinden. Nu echter, appte ze mij:

‘De stress is zo voelbaar, ik heb de afgelopen dagen regelmatig mijn ogen een moment dicht gedaan en het plaatje van de boom naar voren gehaald. Dat heeft geholpen om in slaap te vallen. Ik gebruik de boom als rustplaats, ook als ik aan het werk ben.’

Ik kreeg er een brok van in mijn keel. We kunnen ons allemaal een voorstelling maken van hoe het er nu aan toe kan gaan. Dat medewerkers in de levensmiddelenindustrie met al hun beste bedoelingen dagelijks met boze klanten te maken krijgen en bedolven worden onder een lading emoties. Juist in een periode waarin we compassie voor en met elkaar mogen hebben, lijken grote groepen mensen door te schieten in een kramp van angst en paniek en zien ze waarschijnlijk niet wat de impact daarvan is op medewerkers die hun best doen.

Toen ik even later in bed lag, zweefde haar verhaal nog zo aan de oppervlakte van mijn bewustzijn dat ik afdaalde naar de boom. De boom in het bos… Precies zoals Efra het omschrijft in hoofdstuk 2 van ‘Insula’:

Zelfcompassie

Hoe draag jij zorg voor jezelf? Heb je een veilige plek die je op kunt zoeken als je daar behoefte aan hebt? Een plek die je misschien aan vroeger doet denken of een plek in je huis waar je je kunt ontspannen? In tijden van onrust en zoeken naar een nieuwe manier van zijn is het belangrijk om oog te hebben voor hoe je je daarbij voelt. Zet het deurtje in je hart ook naar binnen open, zodat je liefde aan jezelf kunt geven. Efra, de hoofdpersoon van mijn boek, vertelt haar verhaal over het zoeken naar een manier om met grootse en onverwachte situaties om te gaan. Ze vindt haar rust in het bos, onder de boom, en die plek zal gedurende haar reis naar zichzelf een veilige haven blijven. Ze ontmoet daar anderen die haar ondersteunen, die er onvoorwaardelijk voor haar zijn. Het sterkt haar dat ze het niet alleen hoeft te doen. En dat brengt me bij het volgende…

Compassievol naar elkaar

We zijn allemaal mensen en we leven met elkaar op deze schitterende planeet die duidelijk ademruimte nodig heeft. Ik wil blijven geloven dat het niet de intentie is om uit te vallen naar winkelmedewerkers, zorgverleners, hulpverleners, politie en brandweer. Ik wil blijven geloven dat we meer tot rust gaan komen en zien dat het met elkaar zoveel makkelijker wordt dan tegen elkaar. Haal een paar keer diep adem voordat je de supermarkt binnenstapt, kijk om je heen en zie dat er mensen werken. Mensen die net als altijd betrokken zijn, voor je klaar staan en je willen helpen. Mensen met gevoel die ook aan het schipperen zijn en zich onzeker voelen in de situatie. Zie hoe ze zich misschien schrap zetten als je naar ze toeloopt om een vraag te stellen. Straal uit dat dat niet nodig is, dat je begrijpt dat ook zij met een stukje onmacht worden geconfronteerd. Communiceer met elkaar, praat met elkaar, wees compassievol naar elkaar. Bedank diegene, ongeacht of hij of zij je heeft kunnen helpen aan het product dat je zoekt. Wees mens in de mooiste zin van het woord… let eens op hoe helend dat is, voor jou en voor de ander.

Efra

‘Vannacht droomde ik van de open plek in het woud, van de boom, rustend op zijn stevige wortels, van de lichtjes, die dansten door de lucht. Ik zat onder de boom en was deze keer niet alleen. Ik hoorde de melodie van het woud en ook al kon ik hen niet zien, ik wist dat ik werd omringd door anderen met zorgzame aandacht. Door magie. Een rust kwam over mij heen, waardoor ik mij liggend opkrulde op het mossige bed onder mij en zuchtte. Toen hoorde ik iets en ik draaide mij naar het geluid toe. Aan de boomgrens van de open plek zag ik twee gouden ogen. En ze keken.
Naar mij…
Wakend…
Door de verbinding begon mijn hart te gloeien en ik werd steeds rustiger tot de slaap over mij kwam.’

Waarom ook alweer?

Het behoeft waarschijnlijk geen toelichting waarom ik het boek heb geschreven. Als mijn verhaal een plek creëert waar lezers zich veilig kunnen voelen, dan is dat meer dan genoeg. Dus ik schrijf verder, tussen de spelling- en rekenlessen door. Zo zet ik de deur in mijn eigen hart naar binnen open en nodig ik jou uit hetzelfde te doen.

Wees lief voor jezelf én voor elkaar.

Het eerste deel van ‘Het Boek van Efra’ is verkrijgbaar via de website en alle gebruikelijke verkoopkanalen. Verwen jezelf door dit verhaal vol herkenning en magie als hulpbron mee te nemen in de weken die komen gaan.

Posted in: Blog